แดดจ้าจนตาเจ็บ กลับหนาวเหน็บอยู่ภายใน
เวิ้งว้างวุ่นวายใจ นะครวญคร่ำคะนึงหา
เมฆบังหยุดยั้งแสง ยังอ่อนแรงแลอ่อนล้า
ผิเลือดหลั่งทั้งกายา สิจะผ่อนไป่นอนพัก
หนทางยังทอดไกล จะร่ำไรนะเหนื่อยหนัก
เดินถามถึงความรัก มิรู้เห็นว่าเหือดหาย
แดดจ้าจนตาเจ็บ ยิ่งหนาวเหน็บยิ่งเดียวดาย
จะพักร้อนฤาผ่อนคลาย มิอาจยั้งด้วยลมเย็น
ร้อนเร่าเข้าในอก เดินคอตกเหงื่อกระเซ็น
แลไปก็ไม่เห็น รึปลายทางถูกปิดแล้ว
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น